اثر بخشی بازگویی روانشناختی و مداخلات رفتاری به شیوه گروهی بر علایم اختلال استرس پس از سانحه در جانبازان شهر یاسوج

زمینه و هدف: نظر به اینکه جانبازان به عنوان یکی از مهم ترین گروه های هدف جهت ارایه خدمات درمانی، روانشناختی و اجتماعی به حساب می آید، هدف این مطالعه بررسی میزان اثربخشی بازگویی روانشناختی و مداخلات رفتاری به شیوه گروهی بر کاهش علایم اختلال استرس پس از سانحه جانبازان در شهر یاسوج بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، از بین جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه تعداد 20 نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مساوی آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس اختلال استرس پس از ضربه می سی سی پی(m-ptsd) بود که قبل از آموزش بر روی هر دو گروه اجرا شد، سپس بازگویی روانشناختی در یک جلسه و مداخلات رفتاری در 6جلسه 90 دقیقه ای و به صورت هفته ای یک جلسه صرفاً برای گروه آزمایش اجرا شد. سپس از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و به منظور تعیین اثر آموزش پس از سه ماه هر دو گروه مورد پیگیری قرار گرفتند. دادهها با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمرات اختلال استرس پس از سانحه در افراد گروه های آزمایش و کنترل پس از مداخله به ترتیب؛ 27/11±6/103 و 68/8±4/112 بود که بین آنها تفاوت معنیداری مشاهده شد(05/0p<). نتیجه گیری: روش درمانی بازگویی روانشناختی و مداخلات رفتاری مورد بررسی می تواند در درمان اختلال استرس پس از ضربه مزمن مؤثر باشد، این روش اثر درمانی خود را حتی بعد از سه ماه حفظ کرد. واژه های کلیدی: استرس پس از سانحه، بازگویی روانشناختی، مداخلات رفتاری